عناصر اولیه
در دهه 00 عبارات "عناصر موسیقی" و "ابتدای موسیقی" به طور متناوب مورد استفاده قرار گرفتند. [13] [14] عناصر توصیف شده در این اسناد به جنبه های موسیقی اشاره می کنند که برای تبدیل شدن به یک موسیقیدان مورد نیاز است. نویسندگان اخیر مانند استریلا [15] به نظر می رسد از اصطلاح "عناصر موسیقی" به روش مشابه استفاده می کنند. تعریف دقیق تر این کاربرد نشان می دهد: "اصول ابتدایی هنر، علم و غیره: عناصر دستور زبان" [16] برنامه درسی انگلستان به "ابعاد مرتبط بین موسیقی" تغییر می کند. بازگشت به استفاده از عناصر ابتدایی موسیقی.
عناصر ادراکی
از زمان ظهور مطالعه روانکاویسی در دهه 1930، بیشتر لیستهای عناصر موسیقی بیشتر مربوط به نحوه شنیدن موسیقی است نه اینکه چگونه یاد بگیریم که آن را بازی کنیم یا آن را مطالعه کنیم. C.E. Seashore، در کتاب روانشناسی موسیقی، [17] چهار ویژگی "ویژگی های روانشناختی صدا" را شناسایی کرد. اینها عبارت بودند از: "زمین، صدای بلند، زمان و تاریک" (ص 3). او آنها را "عناصر موسیقی" نامید اما آنها به عنوان "اجزای عنصری" اشاره کردند (ص 2). با این وجود این اجزاء عنصری به طور دقیق با چهار عاملی رایج تر مرتبط می شوند: "دقیق" و "دقیق" دقیقا مطابقت دارند، "صدای" با پیوندهای دینامیک و "زمان" ارتباط دارد با عناصر زمان ریتم، طول و سرعت. این استفاده از عبارات "عناصر موسیقی" بیشتر در رابطه با تعریف واژه یونانی قرن بیست و یک وبستر از یک عنصر به عنوان: "ماده ای است که نمی توان به روش ساده شناخته شد" [] و فهرست موسسات آموزشی عناصر معمولا با این تعریف هماهنگ می شوند.
گرچه نویسندگان لیست های "عناصر ابتدایی موسیقی" می توانند لیست های خود را بسته به اولویت های شخصی (یا نهادی خود) تغییر دهند، عناصر ادراکی موسیقی باید شامل یک لیست ثابت (یا اثبات شده) از عناصر گسسته باشند که می تواند به طور مستقل برای رسیدن به آن دستکاری شود یک اثر موسیقی در نظر گرفته شده است. به نظر می رسد در این مرحله هنوز تحقیقاتی در این زمینه انجام شده است.